DEDICADO a TODA MI FAMILIA, en especial a MIS ABUELITOS CRIS Y TOÑO y a mi HERMANITO DIEGO. Iago.

¿QUIÉN SOY? enero del 2007

Mi nombre ya lo conocéis, tengo 7 años, no se cómo definir mi discapacidad, ¿autismo? en parte, ¿hiperactivo? me encanta, realmente no se puede definir, dicen que estoy dentro del espectro autista, porque existieron otros factores que pudieron afectar en lo que ahora soy, por lo tanto no puede ser autismo puro. Tengo una discreta atrofia subcortical, que según el médico, mucha gente tiene, sin que le pase nada, nací prematuro, estuve en incubadora y con ventilación asistida, mi mami lo pasó mal en el embarazo, tuvo perdidas y contracciones, hasta se quedó sin liquido, justo cuando decidieron los médicos que debía salir. Realmente es una mezcla de cosas.
Ahora mismo, como ya habréis deducido por el título del blog, no hablo, bueno, digo palabras, pero de una en una, no sé unir 2 palabras, pero se explicarme muy bien, todo el mundo me entiende, ya tengo un lenguaje propio, algún día tendré un lenguaje que más gente entienda. Es muy difícil que hable, porque si no lo he hecho hasta ahora, es complicado que lo haga a partir de ya, pero no descarto hablar por signos algún día...
Con 9 años. En las navidades del año 2008-09 he unido por primera vez dos palabras, y mamá ya cree que podré hablar, pero sin prisas!!!

Cada día que pasa, mami sabe que mi autismo es más claro y evidente. Nadie podría negar un diagnóstico de autismo, mami va más lejos, diría que de autismo severo. Pero cada día que pasa también aprendemos más y más cosas y formas de llevarlo lo mejor posible. El balance es positivo, pesan más las cosas buenas. Estamos muy contentos.

Noviembre 2010. Última revisión de diagnóstico. Trastorno del Espectro Autista asociado a discapacidad intelectual severa.

Octubre 2017, todo transcurre muy lentamente, pero avanzamos. Con 18 años, sigo sin hablar, bueno, uno dos o tres palabras a petición, o casi, y contesto palabras o sonidos que mi familia y entorno entienden a la perfección, comprendo absolutamente todo lo que me dicen o me piden, por lo que nos entendemos. Soy muy obediente. Tengo mis momentos de querer mis objetos fetiche como siempre gorras y más gorras, pero vuelvo a centrarme si razonan conmigo. Cada vez razono mejor y estos momentos son menos tensos.

30 comentarios:

SUSANA dijo...

ENHORABUENA MAMIAGO POR EL BLOG. ES UNA GRAN IDEA, Y LO HAS PUESTO MUY CHULO, ME ENCANTAN LAS FOTOS, ¡Y EL DISFRAZ DE GALLETA!. MUCHOS BESOS PARA IAGO Y UNO TAMBIEN PARA DIEGO Y PARA TI INES.

paideleo dijo...

A verdade é que foi un cúmulo de circunstancias e ogallá Iago progrese na súa comunicación co mundo.
Os comentarios que teño nomeu blogo veñen de vello, de comentar nos seus blogos e andar pola rede adiante.
Un saúdo para ti e para toda a familia.

Deniss dijo...

Es el comienzo de una vida diferente ,delicada si! pero a su manera especial ya que a todos los que estamos a su alrededor aprendimos muchas cosas que nunca pensamos poder entender,al principio te da miedo,despues sientes ternura al mirar que aquella personita te puede quitar muchos sentimientos ,que tenias escondidos dentro de ti y ahora despues de pasar el tiempo te das cuenta de que iago no es lo que parece!? alcontario es un niño muy inteligente y tiene mucho amor para dar pero aun no sabe controlarlo..espero algun dia poder escuchar en su lenguaje cualquiera que este sea un ¡te quiero deniss !

mamiago dijo...

GRACIAS a los tres, SUSANA, PAIDELEO Y DENISS. Vuestros comentarios me animan mucho, Deniss, casi se me saltan las lágrimas.

miguel dijo...

Pues hablar, hablar, todavía no habla. Pero los que le conocemos sí podemos decir que se hace entender. Iago: me alegra mucho verte tan chulo con los disfraces. Se ve que ya no tienes tanto miedo de ponerte cosas en la cabeza, ¿eh?
Por cierto, veo a tu hermano hecho un mozo. La última vez aún era un bebé con su gorrito de Papa Noel...

Sandra dijo...

Hola, te escribo de Gran Canaria,y he encontrado este blog por casualidad buscando información sobre los TEA, verás, tengo un nene de casi tres años que hace poco lo han diagnosticado de TEA, y me encuentro un poco perdida, buscando continuamente información para ayudarle, también he creado un blog para contar nuestras experiencías ( (delamanocontigo.blogspot.com), pero estos días no tengo muchas ganas de escribir, ya lo retomaré, mi nene habla, pero no se comunica, está continuamente repitiendo cosas, canciones, pero no a ti, parece un loro,tiene lo que llaman ecolalias, es capaz de cantar en su idioma, pero luego no sabe ni siquira pedirte agua o comida, es amgustioso, pero ahí estamos, buscando ayuda, y tirando hacia delante.

Pues eso, saluditos desde Gran canaria.



Rocanaria

kafre dijo...

A verda non sei que dicir so que me encantou o voso blog a vez que me emocionou e penso seguir facendovos visitas, creo que facedes unha gran labor con este blog, para outras persoas na misma situacion ca vosa. un bico moi grande

mamiago dijo...

graciñas kafre, ben vido

Anónimo dijo...

Yo también he llegado hasta aquí por casualidad, buscando información sobre los TEA. Mi caso se parece mucho al de Rocanaria, tengo un niño de casi tres años al que aún no han podido diagnosticar definitivamente pero parece encuadrarse dentro del TEA. Ni siquiera nos llama PAPA o MAMA, aunque dice algunas cosas y tiene ecolalias. Es todo, de momento, muy difícil y angustioso y agradezco encontrar una página como ésta donde hallar a gente que está pasando o ha pasado lo mismo que nosotros. Ver cómo iago es un niño feliz me reconforta porque eso, al fin y al cabo, es lo que todos queremos para nuestros hijos. Gracias. Nosotros también somos gallegos, de Santiago, quizás coincidamos algún día. Un bico, familia

mamiago dijo...

Hola Marta, me alegra mucho ver que nuevas personas nos localizan buscando información, gracias por visitarnos. Como ves estoy tratando de hacer a mi hijo "famoso" ¿qué te parece?. Bueno, fuera chistes, lo llevamos lo mejor que podemos y yo personalmente he encontrado mucho apoyo en la lectura de los comentarios de personas como tú, tanta gente que comparte la misma situación... Moitos bicos. Ah, y si un día nos ves por la calle en Santiago, nos paras y te presentas.

Fabian dijo...

Hola soy Fabian. Soy de Ecuador, me llego al fondo del corazón la historia de Iago. Eres un niño muy inteligente, y sigue con ese amor a la vida el cual admiro mucho. Dios te bendiga, ten por seguro que en un futuro no muy lejano vas a poder hablar normalmente. Adelante!

mamiago dijo...

Gracias Fabian, es mi deseo también para el 2008

Anónimo dijo...

Hola, son Javier e teño unha asociación na comarca de Santiago de Compostela que se chama Paseniño.
Simplemente che queria mandar moitos ánimos e deixarche a direccion no noso novo blog, sin outra pretención de que coñezas a nosa existencia e que nos tes ahi para o que queiras.
Se pertences a Autismo Vigo, coñecerás a Luis, dalle saudos, él tamen nos coñeze a nos.
Un saudo.
http://asociacionpasenino.blogia.com/

Anónimo dijo...

Hola,
aquí te va un abrazo desde Hamburgo. Nos presentamos, aunque ya me he pasado por tu blog.
Mi peque se llama Erik. Ahora tiene tres años y medio. Es autista, Kanner. Empezó a hablar hace ya unos meses, y es en el lenguaje donde más está mejorando. Dede que hay comunicación, todo es más fácil. Es un niño precioso, despierto, inquieto, con muchas ganas de aprender.
Hacemos una terapia en casa basada en el método ABA. Empezamos hace un año (Erik era "mudo" entonces) y las mejoras son impresionantes.
me alegro mucho de haber aterrizado en tu blog. Estamos en contacto.
Más abrazos. Iago es precioso!!!!!
Anabel

mamiago dijo...

Hola Anabel, gracias por estar ahí! Estos días he notado tanto tu presencia que ya eres de la familia. Me gusta esa sensación, sentir que la gente me entiende y forma parte de nosotros. Por nuestra parte me gustaría que sepas que también me he involucrado en la vida de Erik, con tus mensajes y su preciosa foto, es verdad que una imagen vale más que mil palabras, ya lo creo. Lo de la guardería es una idea buenísima, ¡qué gusto da tratar con gente así!. Gracias por unirte a la concienciación sobre el autismo.

Mary dijo...

Es un gusto conocer a Iago y su familia. Recién me incorporo al mundo de los blogs, y espero aprender cada día más para acompañarles. Soy la mamá de Eduardo (6) y Gustavo (3), ambos en el espectro del autismo. Poco a poco, como padres y amigos vamos conociendo la mejor manera de conectarnos con nuestros niños, y pasando por encima de las palabras conseguimos mil maneras de expresar y comprender lo que los demás sienten. Gracias por compartir tantas cosas lindas, un abrazo.

Anónimo dijo...

Mi enhorabuena por el blog.
Soy maestra de Ed. Infantil y estaba buscando pictogramas cuando me encontré con esta maravilla.
Quería investigar más en tu blog, pero antes tenía que dar un reconocimiento a todo el trabajo que estais haciendo con Iago. Es fantástico. Besos desde Madrid.

mamiago dijo...

Gracias Mary te seguimos y gracias Mariló pásate por aquí cuando quieras. Un beso para todos.
Inés

Anónimo dijo...

Hola!
He encontrado este blog de casualidad...buscando cosas de la Feira Franca de Pontevedra... figúrate...jeje!! y he visto a Iago y me he dicho... yo a este niño le conozco... y viendo esas fotos tan bonitas que ha puesto su mami, me he dado cuenta... claro que le conozco, si le he visto crecer en la playa de Santa Marta, en Darbo...cada año, más espabilado, más comunicador...

Soy Psicóloga y una apasionada de la infancia, y la verdad es que me fijé en Iago el primer día que lo vi... con esa mirada... pero realmente me di cuenta de todo lo que puede ofrecer Iago, y todo lo que dice con sus miradas, su tacto, su expresión... un día de actividades de integración, en Cangas, lo organizaba la asociación ASPAMSIM, y yo era voluntaria...
ese día me quedé prendada de Iago y con muchas ganas de saber más cosas sobre él... y de casualidad me encuentro con este maravilloso blog hecho por su mami...

Iago, seguiré atenta a tus progresos...

Biquiños,

Iria

mamiago dijo...

Iria, no te haces ni idea de lo que significan para mi estas palabras. Gracias.

Beatriz González dijo...

Que lindo eres, te aseguro que vas hablar, tengo un hijo como tú, y ya articula palabras, en un primer momento impensable para él.
No olvides que tienes un amiguito aquí en Perú.

Manuel Morales García dijo...

Buscando información sobre el autismo, de forma un poco desordenada, me encuentro este blog.

La información académica está bien pero esto... Muchas, muchas, muchísimas gracias por todo lo que comunicais. Tengo hijas y sé lo que es luchar con ellas día a día para educarlas, para que cojan buenos hábitos, aprendan, se preparen para la vida... y además hay que hacerlo con amor.

El amor que como padres demostrais en este bolg es inmenso. Un tesoro que vuestros hijos tienen, muy por encima de la mayoría de los crios.

Muchas gracias por enseñarme tanto, sobre el autismo, pero sobre todo por darme una lección de paternidad.

Enhorabuena, ánimo... y ¡Teneis unos chavales preciosos, dadles un abrazo por mi!

Jessica Carmona dijo...

Hola Iago!!
Primero de todo me presento. Mi nombre es Jessica y tambien tengo un hermanito de 12 años que tiene autismo.
Me parece genial la idea que ha tenido tu madre de hacer este blog.
Me gustaria ponerme en contacto con ella para hacerle algunas preguntas que tengo y saber si podria utilizar alguna información de este blog que me seria muy útil para mi trabajo.
Soy estudiante de 2 de bachillerato en Reus y mi "treball de recerca" lo hago del autismo.
Aunque mi hermano tiene autismo me ha sido muy comlicadoc ocnocer otros casos de niños con autismo por eso me gustaria ponerme en contacto contigo. Mi correo es jessiicarmona@hotmail.com
Espero que lo puedas leer pronto y contestarme ya que dentro de muy poco tengo que entregar el trabajo hecho, el miercoles que viene.
Que lástima que no haya encontrado antes este blog!!
Un beso!
Jessica.

Inma dijo...

Hola!!!
Llevo poquito tiempo aterrizada por aquí, he dado con vosotros gracias al foro, una lástima que vayan a cerrarlo, porque hay tanta información, habéis hecho un gran trabajo y además sois muchos los padres que tenéis un blog, por lo que no se pierde toda la información y experiencia con la que ya contáis. Os agradezco mucho todo.
Mi niño, con 3 años recién cumplidos, tiene ciertos comportamientos extraños. Tardó en hablar más de 2 años, todo lo hacía señalándose, pero todo parecía bien. Al entrar en el cole, seguía sin controlar los esfínteres, eso y alguna que otra conducta inadecuada hizo pensar a la señorita que algo iba mal. Ya en casa notábamos cosas raras pero bueno, como es de los más pequeños de su año, pensábamos que mejoraría todo.
Lo vio la psicóloga del centro unas cuantas veces y su dictamen fue, transtorno en el lenguaje y relaciones sociales. Nos dijo que había un espectro muy amplio pero que teníamos mucha suerte, porque confiaba en que el niño iba a progresar muy bien.
Con 2 años y 3 meses más o menos empezó a hablar y hoy nos aburre. Aunque sus temas suelen ser siempre los mismos y repetitivos (ecolalias, estoy aprendiendo sobre la marcha, mucho). Le gusta mucho cantar y canta mucho, mucho, en su lenguaje, porque aún no habla bien del todo, pero se le entiende. Tiene una memoria increíble y sus dedos son superágiles.
Las relaciones sociales, pues es muy independiente, en el cole me dicen que se acerca a los niños o cuando hacen alguna actividad en grupo pero no colabora o si alguna vez lo hace pues no entiende ciertas normas.
En casa, con sus primos sí que se relaciona, bien.
Ahora estoy intentando enseñarle algún pictograma con lo que peor lleva, pegar, no romper cosas, pero cuesta mucho. Se enfada por cualquier tontería y tira lo que pille, algo desmesurado para lo que le ha pasado, tiene que aprender a canalizar lo que siente, la psicóloga nos decía que no sabe. Y que a veces no es que se porte mal sino que no sabe que está mal.

Seguiré por aquí. Ah! El tema del control de esfínteres va mucho mejor, casi lo controla siempre, me parecía imposible, aunque aún nos queda un poquito.

Un beso muy fuerte y gracias por dejarme entrar!!!

Unknown dijo...

Quizais vos interese esta noticia dunha exposición con contidos relacionados con "hablarpormidiceiago". Está en http://www.museodopobo.es/

A vida en imaxes. Alicia no País das Marabillas


21/01/2011 - 27/02/2011

Alicia, unha nena que padece un trastorno do espectro autista, é a protagonista desta exposición. A través dos seus ollos, Miguel Piñeiro intenta penetrar noutras realidades posibles, nas que símbolos e palabras deixan de ir da man para crear universos diferentes nos que, quizais, só sexa posible introducirse desde a imaxinación e a creación artística.


Noraboa pola páxina e ánimos
Quico Paz Antón

Unknown dijo...

Quizais vos interese esta exposición con contidos relacionados con "hablapormidiceiago". está en
http://www.museodopobo.es/

A vida en imaxes. Alicia no País das Marabillas

21/01/2011 - 27/02/2011

Alicia, unha nena que padece un trastorno do espectro autista, é a protagonista desta exposición. A través dos seus ollos, Miguel Piñeiro intenta penetrar noutras realidades posibles, nas que símbolos e palabras deixan de ir da man para crear universos diferentes nos que, quizais, só sexa posible introducirse desde a imaxinación e a creación artística

Noraboa pola páxina e ánimos
Quico Paz Antón

Tegriña dijo...

Noraboa polo blogue, co teu permiso imos usar para o noso blog moitos dos recurso do teu blogue. É posible que o ano que vén contemos entre os nosos alumnos a un neno autista i é a nosa idea que toda a nosa Comunidade Escolar teña un mellor coñecemento do autismo. Grazas e outra vez noraboa.

Paci dijo...

Hola! Es precioso tu hijo... el mío tiene lo mismo que el tuyo y tampoco habla, pienso que la esperanza es lo último que se pierde, no crees? Siempre existe la esperanza (y también la posibilidad) de que algún día nuestros peques hablen... Ojalá así sea y si no, seguiremos esperando de ellos lo mejor y brindandoles todo el cariño que como mamás de niños especiales tenemos para dar. Un besote.

Pily Nuñez dijo...

Me ha encantado encontrar tu blog!

Jackie dijo...

Hola Inés,te felicito por tu blog, voy a ser directa, mi nombre es Jacqueline, quiero pedirte permiso para publicar los pictos que realizaste especificamente de la canción infantil: Un barquito de cáscara de nuez, realmente ya lo tengo listo, le puse música y lo convertí a vídeo. Allí menciono tu blog como referencia. A esperas de tu respuesta me despido

Publicar un comentario

hablan por mi: